W dniu 5 grudnia 2025 roku w Galerii Sztuki BWA JATKI, w Nowym Targu, ul. Kościuszki 4, została otwarta wystawa studentów, absolwentów i pedagogów Pracowni Rzeźby II, Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, pt. IMPLEMENTACJE.
Prowadzący: dr hab. Ewa Janus, prof. ASP, mgr Grzegorz Kumorek.
Wystawa potrwa do 10 stycznia 2026 roku
Uczestnicy wystawy:
1. Aksoy Yasemin
2. Barć Martyna
3. Dzienniak Tytus
4. Jucha Aleksandra
5. Jaworek Patrycja
6. Janus Ewa
7. Klag Wiktoria
8. Kumorek Grzegorz
9. Kierepka Milena
10. Łuszczek-Bień Zuzanna
11. Małkiewicz Natalia
12. Ogilvy-Stuart Iona
13. Olczak Maja
14. Plichta Zofia
15. Szura Mija
16. Suveg Eszter
17. Tokarczyk Stanisław
18. Ujda Adam
19. Ugrynyuk Olga
20. Wójcik Nela
21. Wójcik Weronika
Tytuł wystawy studentów, absolwentów i pedagogów Pracowni Rzeźby II, Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie pt. Implementacje zawiera pytanie o naturę warsztatu twórczego, który przejawia się w długim i złożonym procesie, a jego aktywacja rozpoczyna się bez wskazania na graniczne i czasowe limity, przygotowując niejako do formowania artystycznego gestu. Ważną częścią tego doświadczenia jest implementowanie w proces twórczy całej gamy praktyk, często nie związanych bezpośrednio z przedmiotem kierunkowym, pozwalających nasycać dzieło w na wskroś indywidualny sposób, poprzez sięganie do różnorodnych inspiracji, technik i form plastycznych. Również materii, gdzie zarówno włókno, graficzny raster, miękkie szyte formy czy topione tworzywo są nośne znaczeniowo i odgrywają ważną rolę w tożsamościowym rozpoznaniu. W kulturze nadmiaru, gdzie wiele eksperymentów, prób ulega rozproszeniu nie zatrzymując dłuższej uwagi i potrzeby konfrontacji z odbiorcą, łatwo zgubić rozeznanie, iż ten otwarty proces poszukiwań i adaptacji ma niezwykłą wartość, jest bowiem autorskim wyborem tworzącym bazę, wiodącą do pogłębiania wyrazu artystycznego.
Prezentowana wystawa odsłania fragment efektów tego procesu, swoiste laboratorium formy – jak postrzegamy wspólną Pracownię, gdzie każdy wnosi inną historią, wrażliwość, osobowy rys, z fundamentalnym pytaniem: jak to z czym przychodzimy i implementujemy w dzieło wpływa na formę wyrażoną autorskim językiem przestrzennych obiektów.
Dostrzegamy wówczas, że to co wcześniej sprawiało wrażenie przeciążenia w kulturze materialnej, a szerzej wizualnej – tutaj staje się atutem, tworząc mapę z bogactwem nowych drogowskazów: ideowych, technologicznych, estetycznych, inicjujących indywidualne praktyki i kierunki, Pozwala przekształcać fizyczne oczywistości w struktury, zjawiska, gdzie zaledwie uchylamy okno na inną perspektywę. Doświadczamy tej szczególnej transformacji, by z czasem docenić, jak sumujące się nawarstwienia stają się przyczynkiem rozwoju i kolejnych eksploracji estetycznych i poznawczych.
dr hab. Ewa Janus, prof. ASP