Wprowadzenie

Historia Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie sięga 1818 roku – wówczas w ramach struktury Uniwersytetu Jagiellońskiego powołano szkołę, która miała kształcić twórców sztuk plastycznych. Z czasem stała się ona samodzielną uczelnią, zyskała miano Akademii i poszerzyła zakres działalności dydaktycznej. Jest to najstarsza tego typu uczelnia w Polsce, z ponad dwustuletnią tradycją, co sytuuje ją w elitarnej grupie najstarszych szkół artystycznych w Europie. Od początku swojego istnienia uczelnia korzystała z wpływów europejskich i sama miała wpływ na kształtowanie trendów w sztuce. Przez ponad dwa wieki działalności tworzyła kanon kształcenia artystycznego w Polsce. Wśród absolwentów i wykładowców ASP byli i są najwybitniejsi polscy artyści i artystki.

Obecnie strukturę Akademii tworzy siedem wydziałów, zajmujących się różnymi aspektami sztuki, projektowania i konserwacji. Są to wydziały: Architektury Wnętrz, Form Przemysłowych, Grafiki, Intermediów, Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, Malarstwa oraz Rzeźby. Na uczelni działa także Szkoła Doktorska oraz szereg jednostek międzywydziałowych. Łącznie studiuje tu około 1000 studentów i studentek, a zajęcia prowadzi około 300 wykładowców i wykładowczyń. Mimo zatem stosunkowo niewielkich – w porównaniu do innych uczelni wyższych – rozmiarów ASP jest organizacją o dużym stopniu zróżnicowania wewnętrznego, obejmującą swoim działaniem rozległy obszar twórczości artystycznej, projektowej i konserwatorskiej.

W ramach prac nad nową strategią uczelni na lata 2021–2030 władze Akademii zdecydowały się poddać elementy planu strategicznego szerokim konsultacjom w społeczności tworzącej ASP. Planowane zmiany – zarówno organizacyjne, jak i infrastrukturalne – wywołały potrzebę opracowania zaktualizowanej formuły działania uczelni. Ma ona na celu nie tylko wykorzystanie unikatowego dziedzictwa, ale również rozwój artystyczny i dydaktyczny Akademii. Oczekiwanym rezultatem przeprowadzonego procesu strategicznego jest uzyskanie możliwie szerokiego konsensusu wokół przyjętych założeń, zwiększenie zaangażowania społeczności akademickiej w proces długofalowego planowania oraz wykorzystanie pomysłów zgłaszanych przez różne środowiska w obrębie uczelni.